Uroczystość Trójcy Przenajświętszej
Największa to tajemnica naszej wiary, dogmat najgłębszy, niezbadana i niepojęta prawda nauki katolickiej. Jeden Bóg w Trzech Osobach!! Inna jest Osoba Ojca, inna Syna, inna Ducha św., ale jedno jest Bóstwo i jeden Majestat. Tajemnica ta będzie przedmiotem wiecznej kontemplacji i wiecznego zachwytu zbawionych. Tu w doczesności, niech nam wystarcza to jedno: „Bóg to objawił”, Bóg Prawda najwyższa, co się ani mylić ani nas w błąd wprowadzić nie może. Pamiętacie św. Augustyna? Gdy chciał zgłębić tę prawdę zobaczył anioła usiłującego przelać ocean do otworu paluszkiem dziecka wyżłobionego w piasku. Zrozumiał święty to porównanie, i uchylił czoło genialne przed mądrością Boga.

Pośredniczka wszystkich łask

Nowe to w Zakonie naszym święto. Teolodzy franciszkańscy przygotowują materiał, który kiedyś posłuży do ogłoszenia dogmatu wszechpośrednictwa Maryi. Wszystko przez ręce Jej. Wszystko na prośbę Jej. Syn Matce odmówić nie może: Sam to obiecał. Maria to wszechmoc prosząca. W przygotowaniu tego dogmatu nie małą rolę odegra znana nam wszystkim wizja św. Franciszka z Asyżu. Pamiętacie ją? Oto po niebosiężnych drabinach wstępują do nieba franciszkowe dzieci. Aliści ledwie który wstąpił na jedną drabinę i parę szczebli ujdzie, wnet siły traci i pada. Podchodzi do drugiej drabiny. I tu jakaś ręka niezmiernie łaskawa podtrzymuje wstępujących, że z łatwością wznoszą się ku wyżynom. U góry na samym szczycie widnieje Postać Pośredniczki wszystkich łask. Omnium Gratiarum Mediatrix.

Boże Ciało

Przed tak wielkim Sakramentem, niech upadają na twarze wszystkie narody i ludy, wszystkie pokolenia i wieki, ale przede wszystkim my dzieci św. Franciszka z Asyżu. Śnieżna biel Hostii konsekrowanej wobec której Patriarcha nasz od zmysłów odchodził — niech się stanie i dla ciebie rzeszo tercjarska przedmiotem gorącej wiary ufnej nadziei i serafickiej miłości. Za franciszkańskim poetą, tercjarzem jubilatem ks. Mateuszem Jeżem śpiewajmy: Hostio ty biała ! O Źródło żywota! Duch mój, do twoich umiłowań szczytu, stęskniony ulata jak ptak w jaśń błękitu — wiedzie mię do stóp twoich serdeczna tęsknota.

Najświętsze Serce Jezusa

z reguły Trzeciego Zakonu strona 90 co następuje: „W roku 1874, po raz pierwszy Zakony franciszkańskie poświęciły się uroczyście Najśw. Sercu Jezusa. U oo. Bernardynów i Reformatów, poświęcenie to dokonało się 14 lipca w kościele rzymskim na Aracoeli. W następnym roku 14 lipca 1875 odbyło się podobne poświęcenie całego naszego Zakonu w Paray – Le Monial w czym wzięło udział 4.000 tercjarzy z różnych krajów. Kongregacje tercjarskie założone przez Braci Mniejszych, powinne rokrocznie odnawiać to ofiarowanie w sam dzień Najśw. Serca Pana Jezusa, albo w najbliższą niedzielę, albo w inny dzień czerwca, według sposobu podanego w nowym wydaniu naszej reguły”.

Św. Antoni z Padwy

Któż Go nie zna? Wielki jałmużnik ludu o którym jeden z głośnych naszych kaznodziei tak raz powiedział: „Dziwna rzecz, niespotykana u żadnego ze świętych. On jest taki dobry, taki serdeczny, tak ludzi do cna rozumiejący, że nawet opiekuje się taką drobnostką jak jakieś zguby ludzkie lub straty.” Ale tajemnica świętości tego wielkiego Sługi Bożego leży zgoła w czym innym. Św. Antoni z Padwy, umiał genialnie powiązać ofiarny czyn apostolski z cichym skupionym życiem wewnętrznym. Sam sobie przestał istnieć. „I dopiero Chrystus z prochu ludzką stopą deptanego, wygrzebał to życie jako perłę przecenną i osadził ją najwyżej w koronie prac i wartości życiowych, i w tym tkwi prześliczne zjednoczenie i harmonia między życiem czynu a życiem wewnętrznym modlitwy i kontemplacji” (Abp. Teodorowicz.)