17 lipca – Pokory Najświętszej Maryi Panny
W 1383 roku Paolo Serafini namalował fresk Madonna dell’Umiltà do kaplicy Santa Maria Forisportam (św. Marii za Bramą) poza miastem. Wiek później Pistoia wybuchła krwawymi walkami domowymi z powodu wewnętrznego konfliktu między lokalnymi rodzinami Panciatichi i Cancellieri.
17 lipca 1490 roku grupa ludzi schroniła się w Kaplicy. W czasie, gdy w ołtarzu Madonny odprawiana była przez kapłana, o. Tommaso Benannati, Msza Święta. W świetle promieni słonecznych zobaczyli, że z przodu obrazu Matki Bożej sączy się kilka kropel płynu o barwie werniksu – co od razu zrozumiano, że jest to krew, spływającego do stóp Dziewicy i tworzącego szerokie smugi. Niektórzy świadkowie zadzwonili w dzwon, a inni pobiegli, by rozgłosić tę wiadomość. walka się skończyła i obie strony pobiegły zobaczyć cud. Cud ten trwał przez kilka miesięcy, a jego ślady są nadal widoczne.
Mieszkańcy Pistoi płakali za ten bolesny smutek niebieskiej Matki, spowodowany ich uporem w nienawiści i podziałach, przysięgli pokój i przebaczenie oraz obiecali zbudować święte sanktuarium niebiańskiej Pośredniczki.
Autentyczność cudu, po dokładnym zbadaniu, potwierdzili biskup Niccolò Pandolfini, Podesta Pietro Vettori, Capitano del Popolo, Gonfaloniere i Priori. Entuzjazm i powszechne nabożeństwo do Madonny Pokornej wzrosły tak bardzo, że natychmiast pojawiła się potrzeba rozbudowy małego kościoła, aby pomieścić tłumy wiernych, którzy przybywali zewsząd i nadal przybywają. I aby spełnić obietnicę, 31 grudnia 1582 r. poświęcono w tym miejscu nowe, wspaniałe sanktuarium, nazwane na cześć obrazu. W 1931 roku papież Pius XI podniósł kościół do rangi Bazyliki Mniejszej.
Obraz przedstawia pokorną Madonnę siedzącą na poduszce na podłodze, pielęgnującą dziecko przy prawej piersi. Bazylika obchodzi święto Madonny Pokornej 17 lipca uroczystą Mszą św. i nieszporami.
W Rzymie znajduje się również piękna kaplica Madonny Pokory, ulubiona przez papieża Piusa IX. Mówi się, że jako chłopiec Pius IX, regularnie uczestniczył we mszy w Kaplicy Madonny Pokory.
Cud i obraz namalowany przez Paolo Serafiniego miały miejsce w 1383 r., jednak wcześniejsze przedstawienia Madonny pod tym tytułem nie były połączone z cudem. Najwcześniejszy znany obraz tego typu pochodzi z 1346 roku i znajduje się w Museo Nazionale w Palermo na Sycylii. Przedstawia on Madonnę siedzącą na małej poduszce tuż nad ziemią. Trzymane przez nią Dzieciątko Jezus częściowo spogląda na widza. Madonna Pokory Domenico di Bartolo, namalowana w 1433 roku, została opisana przez historyka sztuki Andrew Ladisa jako jeden z najbardziej innowacyjnych obrazów dewocyjnych wczesnego renesansu.
Inne kluczowe przykłady to Madonna dell’Umiltà, obraz temperowy na drewnie autorstwa Gentile da Fabriano , datowany na około 1420 – 1423. Przedstawienie Fra Angelico z ok. 1430 r. (w którym występują dwa anioły) jest godne uwagi, ponieważ Jezus jest na nim przedstawiony z góry, co podkreśla jego boskość. Przedstawienie Giovanniego di Paolo z ok. 1456 r. reprezentuje przemianę w postrzeganiu natury, z wizualnym krajobrazem formującym się wokół siedzącej Madonny.
To święto Matki Bożej Pokornej nie jest dziś zbyt często obchodzone, a jednak mam do niego sentyment, może dlatego, że jest tak ważne, aby uznać potrzebę pokory nas wszystkich, jak powiedział nam Jezus: „Weźcie Moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca…” (Mt 11,29).
Maryja jest Jego pierwszą i najdoskonalszą uczennicą, która rzeczywiście wzięła na siebie Jego jarzmo – wolę Ojca – aż na Kalwarię! Maryja nieustannie uczyła się przez całe swoje życie, tak jak my jesteśmy do tego powołani. Patrząc na ten obraz zauważyłem coś podobnego do ikony Matki Bożej Czułej – Maryja nie patrzy na Jezusa, ale na nas! Tak jak Jezus patrzy na nas, tak i Ona patrzy na nas. Jak ważne jest, abyśmy znajdowali Boga w modlitwie, a następnie odnajdywali Go we wszystkich tych, których On posyła nam do służby!
Jezu cichy i pokornego serca, uczyń moje serce podobnym do Twego.
Matko Boża Pokorna, módl się za nami.
