Bł. Jolanta córką była króla węgierskiego Beli, a siostrą młodszą bł. Kunegundy, żony króla polskiego Bolesława Wstydliwego. Rodzice jej znając świątobliwość i roztropność Kunegundy oddali jej na wychowanie Jolantę. Pod okiem takiej opiekunki nauczyła się Jolanta pobożności, skromności, pracy i stała się wzorową dziewicą. — Dowiedziawszy się o jej cnotach Bolesław Pobożny, książę kaliski, uprosił ją sobie za żonę. Nie zabawami ale modlitwą, umartwieniem i uczynkami miłosierdzia, przygotowywali się państwo młodzi do ślubu, celem wyproszenia sobie błogosławieństwa niebios do wspólnego pożycia. — Po ślubie, który pobłogosławił biskup Prandota przed grobem św. Stanisława, udała się Jolanta z mężem do Kalisza. Tutaj postępowaniem swoim umiała urządzić tak wspólne pożycie małżeńskie, że szczęśliwym nad wyraz czuł się Bolesław. Poddani prawdziwie kochali swoją panią, i otaczali ją szacunkiem i przywiązaniem. — Wspólnie z mężem budowała Jolanta kościoły, szpitale i szkoły, i hojnie jałmużnami opatrywała ubogich. Widząc cnotliwy żywot małżonki, naśladował ją we wszystkim Bolesław, wskutek czego zyskał sobie tytuł „Pobożnego”. — W bitwie z Ottonem Brandenburskim odniósł zwycięstwo. ale ranny śmiertelnie wrócił do domu. Posilony Sakramentami św. na drogę żywota, zmarł w roku 1279. — Po śmierci męża Jolanta wstąpiła wraz z córką Anną do klasztoru Franciszkanek w Starym Sączu, gdzie przełożoną była bł. Kunegunda. Po śmierci jej udała się wraz z córką do Gniezna, gdzie wystawił dla niej klasztor Przemysław, król polski, jej synowiec. — Była ksienią klasztoru i wychowała cały zastęp pobożnych zakonnic. — Bł. Jolanta po skończeniu modlitw i prac codziennych rozmyślała długo o męce Pańskiej. W cierpieniach Zbawiciela czerpała siłę do coraz większych ofiar i umartwień. Podczas rozmyślań okazał się jej P. Jezus ubiczowany i oznajmił jej, że wkrótce spełni się jej życzenie, połączenia się z Zbawicielem w niebie. — Umarła 1298 r. i pochowaną jest w kościele klasztornym w Gnieźnie. Papież Leon XII zaliczył ją w poczet błogosławionych 1834 r.

Punkty do rozmyślania.

Bł. Jolanta jako panna, małżonka i zakonnica, w każdym stanie rozlicznymi jaśniała cnotami, które czyniły ją miłą i pożyteczną dla swego otoczenia.

Przykładem, słodyczą i pokorą nie zaś naganą i strofowaniem, poprawiała drugich i zachęcała do życia pobożnego.

Ileż małżeństw byłoby szczęśliwszych, gdyby naśladowało bł. Jolantę, i w modlitwie wspólnej, w czytaniu pobożnych książek i rozmyślaniu szukało rady i pokrzepienia w utrapieniach życiowych.

Modlitwa.

Błogosławiona Jolanto, wzorze pokory, słodyczy i umartwienia, któraś niewymownych doznawała pociech podczas rozmyślania męki Zbawiciela, wyjednaj mi łaskę, abym lepiej zrozumiał(a) ofiarę Chrystusa na krzyżu, abym prawdziwie poprawił(a) się i nie krzyżowana) Go ponownie swoimi grzechami. Amen.